Biz oila qurishga va farzand ko`rishga tayyormizmi ?
Farzandimizning sog`lom bo`lib tug`ilishiga-chi ?
Oilani asrash va turmushda uchraydigan turli ziddiyatlardan chiqib ketish uchun hayotiy tajriba va uquvimiz yetarlimi ?
Ehtimol mana shu savollar orqali yoshlarimiz o`zlarining oila qurishga nechog`lik tayyor ekani yoki tayyor emasliklarini anglashi va “Oila” shunchaki qurilmasligi, uni o`z mas’uliyati va majburiyatlari bor ekanligini tushunib olishlari mumkin.
Ko`p hollarda kelinni, kuyovni ota-onaning o`zlari tanlashadi. Qaysidir ma`noda bu to`g`ri ish. Biroq, qisqa uchrashuvda yigit-qiz bir-birini tashqi o`rinishiga, pul toparmonligiga e’tibor beribgina qo`yaqolishadi. Ammo o`zaro ichki xis-tuyg`ulari, dunyoqarashi , oilaga munosabati haqida esa chuqurroq o`ylab ko`rishmaydi. Vaqt o`tib esa “ bir-birimizga to`g`ri kelmaymiz” yoki “oilaviy kelishmovchilik”, “sevmay turmush qurganmiz” kabi bahonalar bilan ajrashib ketishadi.
Nazarimizda turmush qurishga qadar ma’lum kasb-korni egallab, hayotning har xil sinovlaridan boxabar va bunga tayyor bo`lmoqlik lozim. Ayni paytda “tengdoshlari uylanib bo`ldi” yoki “qizim qolib ketyabdi” deb kuyib-pishayotgan ota-onalar shoshmasdan oqilona o`ylab, mas’uliyat bilan yondoshgan holda ish ko`rishsa maqsadga muvofiq bo`ladi.
Aslida oila degan muqaddas qo`rg`onni turmushning barcha tashvishlari, qiyinchiliklarini mardona yenga oladigan posbonlargina mustahkam qura oladilar. Er-xotin bir-biriga do`st, yaqin sirdosh, hamfikr, hamroh, qayg`u va quvonchli damlarida sherik, suyanchiq, sadoqatli umr yo`ldoshi bo`lishsa, bir-biriga kerak ekanliklarini doim his qilib yashashsa, shuning bilan birga, ota-onalik mas’uliyatini sezib, farzandlari borasida o`z vazifasini sidqidildan ado etishsa, - bunday oila jamiyatimizda komil insonlar yetishib chiqishida va buyuk ishlar qilinishida ko`makchidir.
